Park Mickiewicza

Oprócz Parku Wilsona najbardziej reprezentacyjny park Poznania. Powstał na początku XX w. jako centrum „Dzielnicy Cesarskiej”. Był lustrzanym odbiciem Parku Zamkowego. Ma on różnorodny drzewostan, m.in. aleję platanową. W centrum stoi fontanna okalana przez trawiastą polanę. Od strony wschodniej i zachodniej park otaczają bogato zadrzewione aleje, od strony południowej przechodzi w Plac Mickiewicza z jednym z dwóch poznańskich pomników Adama Mickiewicza i pomnikiem „Poznańskie Krzyże" upamiętniającym bunty Polaków przeciwko władzy komunistycznej w latach 1956, 1968, 1970, 1976, 1980, 1981. Perspektywa południowa otwarta ul. Świętego. Marcina, wschodnia zamknięta widokiem Centrum Kultury Zamek, północna otwarta na gmach Opery, perspektywa zachodnia zamknięta ul. Wieniawskiego, z architekturą od tej z początku XX w.(Collegium Minus) do lat 60. XX w.